Diyorum ki bazen keşke zehirlenmeseydi insanlar,
Sevenler için sonsuz genişlikler sunsaydı dünya,
Kas sistemleri kramplara yüz vermeseydi,
Koşabilseydi insanlar yeşil çimenler üzerinde.

Sevilen kaçsaydı sevilen de kovalasaydı onu,
Yakalasalardı birbirlerini en yakın mesafede,
Hemen yanlarında bir çiçek bitse,
Eğseydi önlerinde başını.

Tek bir papatya kadar ferah,
Beyazlığı kadar bir arada toplansaydı güneşin etrafında,
Seviyor, seviyor diye saysaydı ihtimalleri insanoğlu,
Olumsuzluklar çıksaydı sözlüklerden.

Milyonluk şehirlerde, bokun içine batmış,
Ekonomik, duygusal olarak bağımlı yaratıklar olarak,
Sevebiliyorsak bir kapı açılıyor bize,
Adını aşk koymuşlar. Ben de şimdi anlıyorum.