Şartlar doğruyu bile yaptığınızda sizi bir pişmanlığa itebiliyorsa o şartların sağlıklı olduğundan ne kadar söz edebiliriz? Konuşun. Tartışın. "Benim fikrim daha iyi." "Hayır. Benimki." kavga edin mesela. Ama öldürmeyin birbirinizi. Mesela bir çocuk babasının cenazesine katılacağına, gözünün tam ortasına bir yumruk yemiş babasını hastanede ziyaret etsin. "Baba merak etme. Bende onların ayak parmaklarını komidin kenarına vuracağım." diye ant içsin yatağının kenarında. Ölmek cidden farklı bir şey. Komidin kenarına vurulan serçe parmağın acısı da farklı ama aynı şeyler değiller. Mesela tüm dünya insanlarının oturup konuşması, anlaşması lazım. "Öldürmeyeceğiz birbirimizi." diye sözleşmeli yada "Birini öldürenin ağzına acı biber süreceğim." diye tehditler savurulmalı. Hani "Ne var ulan acı biber sürsün. Ben öldürürüm." diye cezası hafif olmalı ki kimse öldürmemeli. Silahı alınca eline biri "Aaaaaa. Çok ayıp. Bırak bakıyım onu." diye üstüne gelinmeli insanın.

Biliyorum farklı düşünüyoruz diye birbirimizi öldürmemek için çokça zamana ihtiyacımız var. Bunu anlamak için çok fazla zamana ihtiyacımız var. Böyle peşi sıra kalkmasa mesela cenazeler şu an için en azından araya zaman falan koysak. Çünkü sürekli olunca, sıradanlaşınca sanki hedeften çok fazla uzaklaşıyoruz. İnsanın umudu da kalmıyor. Yani insanlığın kurtuluşu için umut kalmıyor.

Öyle bir toplum ki insan toplumu düşünmekten kendine sıra getiremiyor. "Ayakkabım yok. Olsun.","Sevgilim mi terk etti? Amannnn" çünkü insanlar ölüyor. İnsan isyan da edemiyor. Neden diye de soramıyor. Çok büyük şeyler oluyor dışarıda belki dört duvar arasında meyve yiyor, müzik dinliyoruz ama dışarıda insanlar ölüyor. Birinin babası, annesi, amcası, ağabeyi olanlar ölüyor. "Bana daha sıra gelene kadar ooohooooo" diyorsanız zaten anlatacak çok fazla bir şey yok. İnsanlar ölüyor. Birinin babası, annesi, amcası, ağabeyi olanlar ölüyor. Bir de insan bu şartlarda oturup aşk acısı çekmeye çalışıyor. Sorunlarım diyoruz da sorunlarımız diyemiyoruz. Diyenler acıları yüreklerinin en derinlerinde hissediyor da diyemeyenler peki? Onlar insan olmaktan bihaber mutlu mesut yaşıyorlar.