Annemle oturuyorduk. "Benim bir kızım var." demişti. Buna çok alınmıştım. "Ben yok muyum?" diye içerlemiştim. O da "Senin bize ihtiyacın yok ki..." demişti. İnsanın varlığı ihtiyaç duyulmasıyla mı değerleniyor? Bilmiyorum ama bir yerlerde haklıydı annem. Çünkü hiç bir zaman onlara yük olmamıştım. On yedi yaşında babasız bir çocuk olarak onlara ihtiyaç duymadan yaşamak benim için onur duyulacak bir şeydi. Tabii birilerine ihtiyaç duyan birisi olsaydım kesinlikle daha büyük(?) bir adam olurdum.

Bugün benim hakkımda dönen bir dedikodu duydum. İş yerinde özellikle çok fazla bir arada çalıştığınız insanlarla bir aradaysanız dedikodu kaçılınımazdır. Dedikodu benim en nefret ettiğim şeylerden biri olsa da algıları yöneten bir davranış olduğu gerçeğini atlamamak lazım. Benim için "Dünya s.kinde değil." demişler. Onların dünyaları kendilerinden ibaret ya... Ben kendimi umursamam ama benim için dünyayı umursamayan biri olduğumu söylemeleri çok fazla canımı yaktı. Açıkçası aralarında bu kanıya varabilecek derinlikte birinin olduğunu da sanmıyorum.

Bir keresinde müdürm benim için "Burada yangın çıksa kılını kıpırdatmazsın." demişti. Aslında alakasız görünse bile bunların hepsi aynı kafaların ürünüdür. Aslında ben onlara hep "Ben sizden farklıyım." demişimdir. Çok açık olarak da değil ama bana karşı dikkatli davranıyor olmaları bunun göstergesidir. Bu görüşüme "Sen öyle sanıyorsun?" diyenler olabilir ama bu başkasının kafasında bir fikir olmaktan öte kendi içerimde yaşadığım bir gerçektir. "Ben sizden farklıyım." Herhangi bir sermayeyi ve üretim araçlarını elinde tutan bir şahısa gereksinim duymadan bunu söylüyorum. "Ben sizden farklıyım." İyi ya da kötü olabilirim ama asla ve asla ortalama bir idare eden değilim.